کد مطلب:33550 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107
مثل الذین اتخذوا من دون الله اولیاء كمثل العنكبوت اتخذت بیتا و ان اوهن البیوت لبیت العنكبوت لو كانوا یعلمون (العنكبوت، 41) كافران كه اولیائی به جز خداوند برگرفته اند، مانند عنكبوتند. این عنكبوت نیز خانه ای می تند و به آن دل می بندد و بر آن تكیه می كند، اما عاقلان می دانند كه سست ترین خانه ها، خانه ی عنكبوت است. یعنی هر تكیه گاهی به غیر از خداوند، ویران شدنی و غیر قابل اتكاء است. تمام كافران، و هر آن كس كه عالما و عامدا پشت به حق می كند همانند همان عنكبوتهاست كه در تنیده های خود گرفتار آمده و بر بافته های خود تكیه می كند. در واقع اینان محصول و فرآورده ی خودشان را كه متكی به ایشان است، به عنوان تكیه گاه برگرفته اند و این نوعی وارونه بینی است. بنا به همین دلیل، تكیه گاه آنان از خانه ی عنكبوت نیز سست تر است. تكیه گاه انسان هیچ گاه نمی تواند محصول خود آدمی باشد. تصدیق این معنا در عالم خارج و در مواجهه با امور مادی و جسمانی ظاهرا آسان است. انسان به بنایی كه می سازد اطمینان دارد و زیر سقف آن زندگی می كند چرا كه این ساخته متكی به او نیست، البته سازنده ی این بنا اسنان است، اما انسانها در این امور فقط از مواد و نیروهای طبیعت بهره جسته اند و خواص این مواد و نیروها مستقل از آدمی هستند، آدمیان اگر كاری می كنند همانا محاسبه كردن، بر هم نهادن و كنار هم چیدن این عناصر و نیروهاست. اگر بنا بود این مجموعه به انسان متكی باشد، دیگر نمی توانست انسان را نگه دارد، بلكه انسان می بایست نگه دارنده ی آن می بود. لذا در امور مادی همگان قبول دارند كه مساله از [صفحه 125] همین قرار است. اما هنگامی كه نوبت به فرآورده های روحی می رسد، این مطلب فراموش می گردد یا مورد توجه كافی قرار نمی گیرند. ما آدمیان برای آنكه پشتوانه های روحی فراهم بیاوریم تا فرو نریزیم، دو راه بیشتر نداریم: یا به پشتوانه های مستقل از خودمان رو بیاوریم و بر آنها تكیه كنیم، یا پشتوانه های موهومی را كه به واقع متكی به ما هستند، مستقل بپنداریم و بر آنها تكیه بزنیم كه در این صورت در واقع بی تكیه گاهیم.
خوبست كه نخست درباره ی خود این رشته یا تكیه گاه سخنی بگوییم. خداوند در سوره ی عنكبوت می فرماید:
صفحه 125.